Η χώρα Σφακίων, βρίσκεται δυτικά του επαρχιακού δρόμου που φτάνει στα Σφακιά από Βρύσες και είναι η έδρα του δήμου Σφακίων, της αστυνομίας και του λιμενικού σταθμού. Στο χωριό βρίσκεται το πολυδύναμο περιφερειακό ιατρείο Σφακίων, το οποίο και ανακαινίσθηκε πρόσφατα, χάρη στην συνεισφορά και κινητοποίηση κυρίως των ντόπιων κατοίκων όλου του δήμου. Επίσης εδώ υπάρχει ειρηνοδικείο, ταχυδρομείο, καθώς και νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο. Είναι το τελευταίο χωριό του παράλιου αμαξωτού δρόμου των Σφακίων. Από εκεί και μετά η επικοινωνία προς τα δυτικότερα παραλιακά χωριά γίνεται μέσω θαλάσσης.
Το χωριό είναι χτισμένο αμφιθεατρικά γύρω από το λιμάνι και ατενίζει το λιβυκό πέλαγος. Περιτριγυρίζεται από τους μεγάλους όγκους των λευκών Ορέων που σχεδόν απότομα καταλήγουν στη θάλασσα. Το όνομά του προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη 'Σφαξ' που σημαίνει χάσμα γης, λόγω των φαραγγιών της περιοχής. Κατά άλλη ερμηνεία προέρχεται από τις πικροδάφνες που υπάρχουν αυτοφυείς σε όλη την περιοχή και τοπικά ονομάζονται Σφάκες. Την περίοδο της βενετοκρατίας ο οικισμός αναφέρεται με την ονομασία Ομπρόσγιαλος. Τα επόμενα χρόνια αποκαλείται με το όνομα Σφακιά και κατόπιν φτάνει μέχρι τις μέρες μας ως Χώρα Σφακίων.
Δεν υπάρχει κάποια ένδειξη για ύπαρξη κατοίκων κατά τους αρχαίους χρόνους. Το παλαιότερο κτίσμα που υπάρχει, είναι το ενετικό κάστρο του 15ου-16ου αιώνα, το οποίο ονομαζόταν Σφακία (Sfachia) και βρίσκεται βόρεια του λιμανιού στο λόφο καστέλι , στον οποίο υπάρχει ένα μικρό, αλλά όμορφο πευκοδάσος. Αξίζει να ανηφορίσετε μέχρι εκεί και να απολαύσετε τη θέα. Το κάστρο χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά ως βάση του Providore, του κυβερνήτη της περιοχής κατά την Ενετοκρατία. Στη συνέχεια ανακαινίσθηκε και χρησιμοποιήθηκε από τους Τούρκους. Το χωριό καταστράφηκε ολοσχερώς κατά την επανάσταση του Δασκαλογιάννη το 1770, καθώς και κατά την επανάσταση του 1821. Το 1941, μετά το τέλος της μάχης της Κρήτης, εδώ συγκεντρώθηκαν αρκετές χιλιάδες συμμάχων στρατιωτών, κυρίως Αυστραλιανών και Νεοζηλανδών οι οποίοι και φυγαδεύτηκαν προς την Αίγυπτο. Υπάρχει μνημείο, δεξιά στο δρόμο για το λιμάνι.
Οι κάτοικοι από την βενετοκρατία και μέχρι την τουρκοκρατία, είχαν αναπτύξει την ναυτιλία και το εμπόριο με δικά τους πλοία. Αυτό αντανακλάται και στις οικίες τους, οι οποίες διέφεραν ποιοτικά και ποσοτικά από το καμαρόσπιτο που συνήθως συναντάμε σε όλα τα άλλα χωριά. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τον τουρισμό, την κτηνοτροφία και την αλιεία. Υπάρχουν οι συνοικίες Μπρόγιαλος, Μεσοχώρι, Θόλος, και Γεωργίτσι.
Εδώ θα βρείτε ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, διαμερίσματα, ταβέρνες και σνακ-μπαρ. Επίσης υπάρχουν φούρνοι, τυροκομείο, καταστήματα μίνι μάρκετ και αναμνηστικών, μηχανήματα ανάληψης χρημάτων ΑΤΜ, καθώς και βενζινάδικα. Για τους φίλους της κατάδυσης, στο λιμάνι υπάρχει καταδυτικό κέντρο. Για όσους έρθουν με το σκάφος τους, υπάρχει φυλασσόμενο πάρκινγκ όπου μπορείτε να αφήσετε το αυτοκίνητο και το τρέιλερ του σκάφους σας. Από το λιμάνι της Χώρας, φεύγουν καθημερινά καραβάκια για το Λουτρό, Αγία Ρουμέλη, Σούγια και Παλιόχωρα, καθώς και για το νησί της Καλυψώς, την όμορφη Γαύδο. Στη Χώρα υπάρχει δυτικά μία μικρή αλλά πολύ όμορφη παραλία η 'βρύση'. Δυτικότερα και στο δρόμο προς Ανώπολη βρίσκεται η ειδυλλιακή παραλία του Ίλιγγα, με βότσαλο και σπηλιές στα δύο άκρα. Συνεχίζοντας στον ίδιο δρόμο σε μικρή απόσταση, ξεκινά το μονοπάτι που οδηγεί στην παραλία γλυκά νερά, στην οποία μπορείτε να πάτε και με βάρκα από τη Χώρα. Ανατολικά του χωριού υπάρχουν 2 ακόμη παραλίες. Στο χωριό και τη γύρω περιοχή, υπάρχουν 46 από τις 100 εκκλησίες που υπήρχαν παλαιότερα. Κυριότερα πανηγύρια, του Αγ. Παντελεήμονα, του Χριστού, της Παναγίας, του Αγ. Αντωνίου που βρίσκεται σε σπήλαιο βόρεια του χωριού και έχει θαυμάσια αμφιθεατρική θέα, Αγ. Χαραλάμπους σε παραθαλάσσιο σπήλαιο και της Αγ. Τριάδας.
Η Χώρα είναι ιδανικός προορισμός για αναψυχή και περιήγηση στην άγρια ομορφιά της περιοχής, διαλέγοντας ανάλογα με τη διάθεσή σας, τα πεντακάθαρα νερά για κολύμπι, μικρές ή μεγάλες εξορμήσεις για πεζοπορία, θαλάσσιες εκδρομές ή εκδρομές με το αυτοκίνητο.